حدود سال هاى 45 بود. من در صحن نو در يكى از مقبره ها درسى داشتم كه حدود ساعت ده با يك استاد خصوصى  
مى خواندم. من روبه روى مقبره كنار ميله هايى كه بر سر قبرها مى گذاشتند، نشسته و منتظر بودم تا استاد بيايد و درسم را بگويد.
 
آن طرف تر هم چند نفر از ... و مقبره چى ها نشسته بودند و كنار آفتاب گرم و مطبوع صحبت شان گرم و سرد و گم  
بود. در اين اثنا يك نفر پيرمرد آمد كه من اسمش را شنيده بودم و مى گفتند خيلى حراف و متلك پران و خوش مزه است.
 
از راه كه آمد مقبره چى ها برايش بلند شدند و او هم كنارشان نشست و فاتحه اى خواند و بعد شروع كرد به ديد زدن اطراف.
 
 و با آن كتاب،  نگاهش كه به من افتاد با آن قيافه و با آن سن(حدودا ۱۵ ساله )
چشم هايش را جمع كرد و دقت كرد و با تحقير از مقبره چى ها پرسيد: اين ديگه كيه؟
يكى از آن ها كه من را مى شناخت و پدرم را هم مى شناخت، معرفى ام كرد و او با آشنايى نخوت زده اى رو به من كرد و گفت:
تو كه پدرت روشن فكر بود، چرا گذاشت آخوند بشى؟

 مقبره چى ها گوش بودند و بعضى هاشان لبخند مى زدند و پيرمرد هم رويى ترش مى كرد، سينه اى صاف مى كرد  و منتظر جواب بود.

من هم خيلى آرام و بى توجه، مقدارى نگاهش كردم و بعد با  نيشخندى از او پرسيدم: مگر آخوندى چه عيبى داره؟ من اين سؤال را مطرح كردم تا حرف هايش را بزند و شكمش را خالى كند. و او  
هم منتظر همين فرصت بود. ماشينش را روشن كرد و گاز داد كه  اى بابا! اين كه ديگه مثل كفر ابليس مى مونه، حالا از من مى پرسى چه عيبى داره؟

 و شروع كرد كه شبش اين طور است و روزش اين طور و درسش اين طور و بحثش اين طور، طلبه گى اش فلان  
و روضه خوانى اش بهمان و تبليغش بيسار و آقاييش چنين و مرجعيتش چنان و به قدرى مسلط بود كه براى من هم تعجب مى آورد و بعد فهميدم قبلا آخوند بوده و بيرون آمده و اين تسلطش از همان جا آب مى خورد و در نتيجه تعجبم رفت.

آن روز در من حال عجيبى گذاشته بودند. او با طنز و شوخى و مسخره  
حرف هايش را خوب قالب مى كرد و شرح مى داد و از حضار تحسين مى طلبيد و از من هم تسليم.

 
اما من داشتم با مورچه ها ور مى رفتم و بى اعتنا به تمام خوش مزگى هايش، گنجشك ها را نگاه مى كردم و اطراف را
مى پاييدم و اصلا به او نگاه هم نمى كردم. و او كه مى ديد مخاطبش اين طور خود سر و بازيگوش و بى اعتنا است، به ديگران مى پرداخت و از آن ها تصديق مى خواست و عاقبت نگاهش در  
چشم من افتاد و كنجكاو شد كه حالم را بررسى كند.

نگاه من تيز و مسخره بود. خيلى آرام گفتم:
شما خوب بود از من مى پرسيديد كه  براى چه آخوند شده ام، اگر مى گفتم نون و آب و شب و روز و فلان و بهمان، خوب، راهنماييم مى كرديد كه آقابفرماييد اون  طرف اين در بسته است و بازم كه بشه اين خبرها نيست. بايد شب چه طور بخوابى و روز چه طور راه برى و.... و  
صيغه از بر بكنى و شروع كردم حرف هايى را كه زده بود با مسخره گى قطار كردند.

او كلافه شده بود و سرفه مى كرد و گردنش را مى خواراند و آخر  طاقتش طاق شد و گفت: بفرماييد شما [...] آقا مى خواهيد چه كار  كنيد چرا آخوند شده ايد؟  

من هم با بى پروايى تندى كه از چنان بچه ى آرامى بعيد مى نمود،  
گفتم: من آخوند شدم تا يك مشت آدم احمق مثل تو كه هنوز به نون و آب و لاى پا و شكمشون فكر مى كنند بيارم بالا ـ و ساكت  شدم ـ. و او بيچاره داشت سر مى خورد و مى گفت توى بچه مى خواهى منو بالا بيارى؟! اين همه آخوند هست. هرجا نگاه مى كنى خدا بده بركت.  

و من با صلابت ماتم گرفته اى گفتم: اگر يكى غربال بزرگ بذارند توى اين مدرسه و اين آخوندها را كه تو مى گى بريزن توش چه قدرشون سالم مى مونن؟
 
و او كه از آخوندها چيزهايى مى دانست به آرامى طنزآلودى گفت:  
پنج نفر.

گفتم: خر مصب پنج تا براى اين جمعيت قم اين استان مركزى، اين ايران بسه تا برسه بقيه ى جاها؟  
و بعد گفتم: من آمده ام كه ششمى آن پنج تا بشوم و تو هم بايد هفتمى آن ها باشى و پسرت هم و استعدادهايى كه مى شناسى به  ترتيب بايد اين نياز را برآورند و اين احتياج را جواب گو باشند، نه اين كه از گود بيايى بيرون و كنارى بنشينى و تو آفتاب گردنت را  بخوارانى و همه را تخطئه كنى و شب و روز آن ها را به چوب بگيرى و من را هم بيرون بفرستى و شروع كردم همان حرف هايى  كه قبلا نوشتم برايش شرح دادم و آرامش كردم...
 
جزوه روحانيت، صص 64 ـ 66
#علی_صفایی_حائری

هر بلاء دو نعمت را داراست :

1. نشان دادن ضعف ها
2. رهانیدن از اسارت ها و وابستگی ها

و همین است که عارف در برابر بلاء
شاکر است ، نه صابر...


عین صاد
نامه های بلوغ - ص118

اگر فقط لباس كسي را عوض كرديم

يا چـــادر بر سرش انداختيم و نمـــاز خوانش كرديـــم و

با شعارها و تلقيــن ها يا تشويـــق ها و تهديـــدها داغش كرديم

بدون ايــــنكه از درون او را روشن كرده باشيم و عشقي در نهادش گذاشته باشيم

ناچار در محيطي ديگر سرد ميشود و

رنگ ميبازد همانطور كه آهن تفتيده در محيط ديگر سرد و سخت ميشود ...

استاد علی صفایی

بیخبر! بیخبر!

آنها میخواهند تو را بسازند و تو را آورده ‏اند كه بسازند و اين است كه بزمت را میسوزانند، كه خانه ‏ات را خراب مى‏كنند، كه محبوب‏هايت را می شكنند، كه مگر برخيزى. خرابت می کنند، تا آباد شوى. ديوارهايت را میريزند تا به وسعت برسى.
ما از هنگامى كه به دنيا آمده ‏ايم، پستانك به دهانمان گذاشته ‏اند و لالايى در گوشمان خوانده ‏اند و ما هم خيال كرده ‏ايم كه دنيا خوابگاه است و آخور است و عشرتكده.
بر اساس همين عادت قضاوت می کنيم كه عجب خوابگاه بدى و عجب رستوران درهمى و عجب عشرتكده‏ ى ماتمزده ‏اى.

ما با شناخت استعدادهاى عظيم خود می یابيم كه كار ما حركت است (يا ايُّهَا الْانْسان انَّكَ كادِحٌ الى‏ رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاقيه ؛ انشقاق،6 ) و در نتيجه هستى راه است.و دنيا كلاس زندگى است. و زندگى كوره است. و اين است كه دنيا را به غم بسته‏ اند. و در اين كلاس هزارها زبان و هزارها پيام گذاشته‏ اند تا هزار هزار گوش خود را باز كنيم و درس‏هايى بگيريم.

استاد علی صفائی حائری